De Roma zit vol, dit concert is dan ook uitverkocht. Even na half negen komt Luka het podium opgewandeld. Hij begint rustig, maakt grapjes en pakt even later een gitaar met een prijskaartje bungelend aan de hals. Eén van zijn gitaren ging stuk, en blijkbaar kon hij niet het podium op zonder zijn setup van drie gitaren. Om 18u10 ‘ontmoette’ hij naar eigen zeggen deze gitaar die nog geen naam kreeg zoals zijn andere gitaren. Op suggestie uit het publiek krijgt de gitaar de naam Roma, en wordt ze getest op ‘Ciara’. Het publiek vindt dat de gitaar mag aangekocht worden, en het prijskaartje gaat eraf. Luka kan probleemloos zijn mannetje kan staan zonder band naast hem, en een achtergrondkoor heeft hij niet nodig, daarvoor kan hij beroep doen op het publiek. Dit is de verderzetting van zijn Eleven Songs filosofie: back to basics, zelfs zonder extra instrumenten. Puur en solo. ‘Love is a place I dream of’ volgt, en daarna ‘Here and Now’. De sfeer zit er nu goed in. Een beetje later mag het publiek alweer assisteren door mee te zingen met ‘Tribe’. Bij het mooi gebrachte ‘Make you feel my love’ van Bob Dylan is de zaal dan weer heel stil. En andere cover, die hij sinds een viertal weken nog maar speelt, volgt: ‘The First time ever I saw your face’. Velen hebben dit nummer van Ewan MacColl al gespeeld, en nu brengt ook Luka Bloom zijn versie. City of Chicago is de aanloop naar het rustige instrumentale ‘Peace on Earth’.

Maar daarna begint het publiek alweer te applaudisseren bij de eerste akkoorden van ‘Exploring the Blue’, de aanzet van de laatste vier stevige gespeelde nummers.

Luka buigt na afloop en stapt na drie achterwaartse stappen terug naar de micro. Hij heeft geen zin om even in de coulissen op applaus te gaan wachten en gaat er liever gelijk mee door. Hij heeft ondertussen ook alweer enkele keren de sfeer en de gezelligheid van de Roma en zijn publiek bejubeld. En of hij dat nu enkel hier doet of overal, het is oprecht gemeend. Wellicht maakt dat ook deel uit van het recept voor zijn warme en sfeervolle optredens. Het eerste bisverzoek dat hij hoorde in de zaal was ‘I need love’, de LL Cool J cover. Daar moet je voor opgewarmd zijn, dus is het moment goed gekozen. Gelijk daarna dan toch het andere verzoek dat in de zaal een paar keer als ‘Don’t be afraid’ werd benoemd. Niet moeilijk ook, de titel is een hele mondvol met ‘Don’t be afraid of the light that shines within you’.

De witte Alvarez gitaar die tot nu toe maar als decoratie op het podium stond, blijkt Rudy te zijn. Eigenlijk op rust, maar toch nog goed om eens een extraatje te doen. Het publiek zingt spontaan zachtjes mee op ‘The Fertile Rock’. En dan kondigt hij het allerlaatste nummer aan. Hij heeft het al 10 jaar niet meer live gespeeld, of toch minstens al een aantal jaren: ‘Be well’. Zoals bij alle bisnummers gaat hij in zijn eigen stijl, met harde downstrokes over de snaren. Of hoe een geluk bij een ongeluk zich kan manifesteren: het einde van fingerpickin’ Barry Moore bracht ons deze unieke sound. Het enige minpunt dat ik na afloop hoor van een toeschouwer is dat het op de duur wat ging vervelen. Ik wist echter waar ik naartoe kwam, en ik heb me geen seconde verveeld.